Xena Warrior Princess: Polskie Forum XWP

R

w zwiazku z tym http://www.chakram.fora.pl/viewtopic.php?p=3679#3679
wrzucam fragment all overa
wersja bez koreksty, wiec wybaczcie brak przecinkow i stylistyke - dwane czasy, kiedy sie jeszcze tego nie naumialam Smile

IV. DAWNO TEMU W... BALII

W przytulnej izdebce na pięterku rozgrywała się najsłynniejsza scena odcinka...
- Gabby długo jeszcze będziesz się rozbierać? Zimno mi się robi! - krzyknęła Xena siedząc w balii z nieszczęśliwą miną.
- Już idę, idę. - dobiegło zza parawanu. I rzeczywiście po chwili wyłoniła się zza niego naga Gabriela usiłująca podpiąć włosy w kok. - Brrr ale tu chłodno! - wzdrygnęła się i truchcikiem pokonała drogę do balii. - Posuń się. - Z wyraźną ulgą zanurzyła się w gorącej wodzie. - No bierzmy się do szorowania brudasku! - rzuciła wesoło i zaczęła polewać włosy Xeny wodą.
- Auć! Gorąca! - żachnęła się wojowniczka. - I uważaj nie nalej mi wody do uszu!
- Przestań narzekać. Nie masz już pięciu lat - skarciła ją Gabriela.
- Nie da się ukryć, nie mam... A ty też jesteś już niezwykle... dużą dziewczynką - westchnęła Xena.
- A co to ma niby znaczyć? - spytała Gabriela skończywszy spłukiwać włosy Xenie i zabierając się do zdrapywania drewnianą deszczułką błota z jej pleców.
- Wiesz mam już swoje lata... I nie młodnieję z każdym dniem, wręcz przeciwnie. Za to ty jesteś wciąż atrakcyjną kobietą. - odparła Xena.
- Przestań wygadywać bzdury! Co ci znowu przyszło do głowy! -zaczęła Gabriela. - Jesteś piękna! Nikt nie może się z tobą równać. Jesteś wysoka, smukła i masz takie niesamowicie błękitne oczy... - zaczęła wyliczać.
- Naprawdę tak myślisz? - uśmiechnęła się Xena. - Niczego mi nie brakuje? - spytała odwracając się do Gabrieli.
- Uhumm - odparła tamta patrząc jej w oczy.
- I nie ma znaczenia, że tutaj mam bliznę? - wojowniczka podniosła ramię.
- Nie.
- A tu? - drążyła dalej Xena, unosząc się nieco w wodzie.
- Niee... - odparła wolno Gabriela.
- A tutaj?
- Tutaj też nie przeszkadza... I tam także... - podjęła grę Gabriela. - A tu to jest nawet bardzo....
- Taaaak? - mruknęła wojowniczka zmysłowo.
Nagle drzwi do pokoiku otworzyły się na oścież i do pomieszczenia wkroczył Hoover. W jednej ręce dzierżył drewniany cebrzyk a dłonią drugiej ręki zasłaniał sobie oczy.
- Panie wybaczą... - odezwał się.
- Nie wybaczą! - przerwała mu Xena złym głosem. - Co to za maniery, ładować się nam do pokoju! Czego chcesz?
- Przyniosłem gorącą wodę. Też nie uważam tego za najlepszy pomysł ale ci... no ci wysłańcy bogów nie wiem czemu nie chcieli się zgodzić, żeby to Minia tu przyszła... Głupie nie? - wzruszył ramionami.
- Aha - mruknęła Xena jakoś tak bez przekonania.
- Owszem bardzo głupie! Rzeczywiście to Minia powinna przynieść wodę a nie jakiś facet... - wtrąciła się Gabriela.
- Nie przesadzaj. Hoover wcale nie patrzy a nawet jakby, to w balii jest tyle różnych olejków i płatków kwiatów, że musiałby chyba tu zanurkować, żeby coś zobaczyć. - odparła Xena, przemilczając prawdziwy powód, dla którego wolała, że jednak wysłannicy bogów przysłali tu narzeczonego Minii a nie ją samą.
Hoover parsknął słysząc jej słowa i już zaczął rozchylać palce...
- Ej! Co nie znaczy, że pozwalamy ci patrzeć! - ostrzegła go Gabriela. - Wlej tą wodę i idź sobie!
Hoover po omacku dotarł do balii i jednym ruchem wylał zawartość cebrzyka, wywołując tym wzdrygnięcie się obu kobiet, po czym pospiesznie wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi.
- Głupi ci wysłannicy... - mruknęła Gabriela. - Czemu niby Minia nie mogła przynieść tego wiadra, jest wystarczająco umięśniona, żeby je unieść... Pokażesz mi jeszcze parę blizn? A tą o tutaj to skąd masz? - zanurzyła rękę pod taflę wody i uśmiechnęła się.
Nieoczekiwanie Xena odepchnęła jej dłoń i odwróciła się do niej plecami.
- Nieważne. - rzuciła szorstko.
- O co chodzi? - spytała bardka.
- O nic.
- Daj spokój przecież widzę, że jest coś nie tak. - Gabriela sięgnęła rękami do karku wojowniczki i zaczęła go rozmasowywać. Xena spięła się ale nie strąciła z siebie jej dłoni.
- No rozluźnij się, czuję że jesteś cała spięta. - Gabby zajęła się barkami swojej towarzyszki. - Tak dobrze?
Xena nie była w stanie zaprzeczyć, że masaż sprawia jej przyjemność: - Noooo tak...
- Powiesz mi co cię trapi? Martwisz się o to jak pokonać olbrzyma i armię Zagreusza? - spytała Gabriela.
- Nie. To akurat żaden problem. Wymyślę jakiś plan...
- Tak? Znów zastosujesz lustra jak przy Goliacie?
- Może... A co, chcesz mi coś poradzić?
- Nie. Sądzę, że wiesz co robisz. Ja się nie nadaję do planowania, wolę działać, sama wiesz...
Xena pod wpływem masażu powoli odzyskiwała dobry humor.
- O tak, wiem! Jesteś bardzo hmm impulsywna - uśmiechnęła się dwuznacznie.
- Czy to ci przeszkadza? - spytała Gabriela niby przestraszonym tonem.
- Troszkę... - wojowniczka zaczęła się przekomarzać ze swoim bardem. - Ale lubię wyzwania... Planowanie nowych strategii... Zdobywanie nieznanych terenów...
Gabriela zachichotała i zbliżyła wargi do ucha Xeny.
- Oj chyba już zdobyłaś całe terytorium jakie mogłaś - szepnęła.
- Owszem. Ale zawsze znajdzie się jakiś niezbadany zakątek albo bunt do stłumienia na podbitej ziemi... - odszepnęła jej Xena.
- Idzie się! Idzie się! - dobiegł nagle zza drzwi głos Hoovera. - Wchodzę!
I rzeczywiście jak powiedział tak zrobił. Tym razem nie zasłaniał sobie ręką oczu ale napotkawszy wściekłe miny obu kobiet czym prędzej to uczynił.
- Ups, przepraszam zapomniałem się. Dostawa kolejnej porcji gorącej wody. I chyba słusznie, bo zdaje się że robi wam się nieco zimno - zakończył. Jak na komendę Xena i Gabriela opuściły na moment wzrok i zaraz uniosły głowy zdając sobie sprawę z tego co zasugerował.
- Jak śmiesz.. Ty... ty - Gabriela straciła nieco rezon. - niedźwiedziu!
- Dzięki, staram się jak mogę - odparł wyraźnie uznając to za komplement. - To jak chcecie tą wodę?
- Jak już tu jesteś to ją wlej - odezwała się zrezygnowana Xena. Hoover powtórzył manewr jak przy pierwszym cebrzyku i zadowolony opuścił pokój.
- Uff denerwujący osobnik - powiedziała Gabriela.
- Co chcesz, przecież to mężczyzna - Xena wzruszyła ramionami. - Być denerwującym to chyba ich ulubione zajęcie.
- Niektóre kobiety też są takie. - mruknęła Gabby.
- Słucham? - Xena odwróciła się do niej. - Coś sugerujesz?
- O czyżbym trafiła w jakiś czuły punkt mojej dzielnej zdobywczyni? - roześmiała się Gabriela. - Ale przyznaj się lubisz się ze mną drażnić prawda? Nie raz doprowadzałaś mnie do szaleństwa swoim postępowaniem.
- Nawzajem, spryciulo, nawzajem - odgryzła się Xena. - Też masz charakterek moja młoda damo.
- Uuuuuuuu coś mi się zdaje, że czeka mnie wykład. Tak psze pani? O czym będzie dzisiejsza lekcja? - Gabriela przybrała minkę niewinnej nastolatki.
Xena podjęła grę.
- A na czym skończyłam ostatnio?
- Na planowaniu i strategii? - podsunęła bardka.
- Czy wiesz jaka jest pierwsza zasada udanego podboju? - kontynuowała Xena.
- Nie, ale zapewne zaraz mi powiesz?
- Zapoznać się z polem bitwy. - wojowniczka przysunęła się bliżej. - Z każdą jego krzywizną. Wzgórzem... doliną czy wąwozem... - jakby od niechcenia jej wzrok prześlizgnął się po Gabrieli. - Dobry wódz musi przewidzieć każdą pułapkę... Wykorzystać...
- Taaak?
- ... ukształtowanie terenu na swoją korzyść. Zaplanować którędy przejdą jego główne siły, gdzie pośle tylko lekki zwiad... - Xena powiodła opuszkiem palca po obojczyku Gabrieli, zjechała nieco w dół i w kierunku zagłębienia między piersiami lecz zanim tam dotarła cofnęła rękę. - a których miejsc nawet nie tknie... - zawiesiła na chwilę głos. - ...stopa żadnego z jego żołnierzy. - dokończyła uśmiechając się. - Co nie znaczy, że nie zbada dokładnie danego terytorium. Być może użyje go w jakiś sposób później by przeważyć szalę zwycięstwa na swoją stronę albo urządzi zasadzkę na niczego nie spodziewającego się przeciwnika... - Głos Xeny stawał się coraz bardziej głęboki. Z zadowoleniem zauważyła znajome ogniki w oczach Gabrieli.
- Hmm wiesz Xeno...
- Tak?
- A propos strategii... właśnie coś mi przyszło do głowy...
- Taaak? - zapytała z zaciekawieniem wojowniczka
- Może porozmawiałabyś z Minią i dowiedziała się jaki ona ma pomysł? Wydaje mi się, że zna się planowaniu równie dobrze jak ty. - zakończyła Gabby.
Xena na dźwięk imienia kobiety wyraźnie spochmurniała. Odsunęła się od Gabrieli i splotła ramiona na piersiach.
- To czemu sama jej o to nie spytasz? Na pewno będzie wniebowzięta. No już leć do niej! - burknęła gniewnie.
W tym momencie po raz trzeci tego dnia otworzyły się drzwi do pokoju i jak było do przewidzenia, stanął w nich Hoover. To dodatkowo rozłościło Xenę.
- Tak wiem. Przyniosłeś wodę. Nie gap się, nic nie mów, tylko ją wlej i wynoś się. A jak jeszcze raz cię tu zobaczę to zabiję! Jasne?! - wyrzuciła z siebie jednym tchem.
- Ale... To nie ja... To oni mi każą... - zaczął Hoover, wlewając zawartość cebrzyka.
- Powiedziałam żebyś się zamknął! Won! - warknęła wojowniczka i spojrzała na Hoovera takim wzrokiem, że już bez słowa zmył się z pokoju.
- Xena co się z tobą dzieje? Co ty wyprawiasz? - spytała Gabriela jak tylko zamknęły się drzwi.
- Co ja wyprawiam?! - obruszyła się Xena. - Nawet w tej chwili myślisz o Minii. I co, uważasz, że wszystko jest w porządku?
- Nie rozumiem... O czym ty mówisz? - Gabriela zrobiła zdziwioną minę.
- To co, może na dokładkę mi powiesz, że jestem ślepa i nie widzę co się kroi między tobą a tą przerośniętą krowią dojarką?
- Jesteś przewrażliwiona. Przecież ja z nią tylko rozmawiam...
- Tylko! Może ty tak to widzisz ale ona na pewno wyobraża sobie, że to zaproszenie do czegoś więcej!
- No co ty... Najwyżej to tylko niewinny flirt. Ja nie widzę w tym nic złego.
- Ty nie ale ja znam takie jaka one, wiem co myślą...
- A niby skąd... - zaczęła Gabriela i nagle do niej dotarło. - Więc ty też tak myślisz? Zawsze jak rozmawiasz z jakąś kobietą? - spytała z niedowierzaniem.
- No cóż... armia... życie pośród mężczyzn... robi swoje... - mruknęła zażenowana nagle Xena.
- Rozczarowujesz mnie... - Gabriela odezwała się z dezaprobatą.
- Dlaczego? Bo jestem zazdrosna? Bo czuję się staro i odtrącona? - wybuchła Xena. - Bo nie potrafię... - Nagle skrzywiła się i nieoczekiwanie zniknęła pod wodą.
- No czego nie potrafisz? - spytała Gabriela. Jednak jedyną odpowiedzią były bąbelki powietrza na powierzchni wody. Gabriela poczuła niepokój. - Xena? Nie wygłupiaj się!
I nadal nie widząc, żeby wojowniczka miała zamiar się wynurzyć, czym prędzej sięgnęła rękami pod wodę i po chwili wyciągnęła nad jej powierzchnię prychającą i parskającą Xenę.
- Xena! Co ty robisz? Zwariowałaś? Chcesz się utopić z miłości czy jak? - zdenerwowała się Gabriela.
- Khy, hrry, pffyy Dzięki... Zgłupiałaś?! Nie mam co robić! Skurcz mnie złapał! Cholerna balia! Mówiłam, że to głupi pomysł! - odparła Xena łapiąc oddech. I nagle jej usta wykrzywiły się w podkówkę: - O! Sama widzisz! Sypię się! Nic dziwnego, że wolisz ode mnie młodsze, bardziej sprawne... Potrafiące cię obronić jakby co...- pociągnęła parę razy nosem.
- W tej chwili przestań! - Skarciła ją Gabriela. - Pokaż gdzie cię boli, rozmasuję... A wracając do Minii. Powinnaś być bardziej tolerancyjna Xeno... a przede wszystkim mieć do mnie zaufanie. - zakończyła z przekonaniem.
Xena już miała zamiar ostro zaprotestować kiedy nagle coś jej wpadło do głowy.
- Bardziej tolerancyjna mówisz? - spytała od niechcenia, w oczach zamigotały jej złośliwe iskierki.
- Aha.
- I jak rozumiem ty taka jesteś, masz do mnie zaufanie i w ogóle, a ja nie i powinnam coś z tym zrobić?
- Właśnie - skinęła głową Gabriela.
- Jeśli tak mówisz... Postaram się jak tylko potrafię najlepiej. Obiecuję. - powiedziała Xena przypatrując się Gabby w zamyśleniu.
- No już! Zaraz powinno przestać cię boleć. - odezwała się Gabby uważnie rozmasowując punkt zapalny. - Wcale się nie sypiesz. Jesteś wspaniale wygimnastykowana. Ja nie umiem tych wszystkich wygibasów co ty.
- Tak? A których? - zaciekawiła się Xena ukradkiem wycierając oczy i poddając się sprawnym dłoniom Gabrieli.
- Hmmm no... na przykład tego... - Gabriela nachyliła się do ucha wojowniczki i coś szepnęła. Ta uśmiechnęła się przez resztki łez.
- Naprawdę? To nic trudnego. Na pewno się nauczysz. Wystarczy jak lewą nogę założysz tutaj. O tak. - Zaczęła instruować Xena. -A prawą zegniesz w tym miejscu...
- A co z rękami? Zobacz zupełnie się zaplątałam! - spytała Gabriela.
- Hmmmmm i o to właśnie chodzi... -zamruczała Xena. - Teraz jesteś w mojej mocy... bezbronna... wrauu
I w tym momencie skrzypnęły drzwi...

Lashana

Zico

OK. Aluzję zrozumiałem.
Przyznam, że nawet podoba mi się ten kawałek. Zwłaszcza w warstwie dialogowej. Mam tylko nadzieję, że nie chodzi tu o Edgara J. Hoovera i myszkę Minni. Niestandartowy byłby to związek...

R

E tam aluzje, po prostu uznalam, ze warto przytoczyl ten fragment porownawczo.
Dobra Lash, wrzucam, ale jakby co to bedzie na ciebie <g>

Zico, skojarzenia prawie, ze wlasciwe, ale zeby w pelni bawic sie przy czytaniu tego tekstu potrzeba trzech rzeczy. Pierwsza to bardzo dobra znajomosc oryginalnego odcinka Dzien z zycia, druga znajomosc pierwszej czesci dot. odcinka Powrot Callisto (acz nie do konca, bo staralam sie to pisac bez nadmiernych nawiazan do tego, tyle tylko, ze w tamtym wszystko sie zaczyna), a trzecia to byc moze osobista znajomosc bohaterow dramatu Smile

Ale mam nadzieje, ze i bez tego da sie to przeczytac bez wiekszego wstretu.
Generalnie chodzi o to, co by bylo gdybysmy nagle i nieoczekiwanie zostali zmuszeni przez sily wyzsze do naprawiania odcinkow XWP, a swiat XWP okazalby sie jak najbardzieje istniejacym, tyle, ze tylko nie do konca taki jak nam scenarzysci wsciskali Smile

przed tym jeszcze koncowke balii

- Ojej moja głowa... – zajęczała Zebra, którą udało nam się doprowadzić do jakiego takiego stanu używalności za pomocą kilku wiader zimnej wody i dzbanka kawy...
- Masz nauczkę. Trzeba było nie pić wszystkiego jak leci. – skarciła ją Paula.
- Dobra, dobra, będę pamiętać. W ogóle co straciłam?
- Dużo! – poinformowała ją Alicja.
- A dokładniej? – Zebra nie dawała za wygraną.
- Uwierz mi, lepiej żebyś nie wiedziała. – mruknęłam.
- Jeśli tylko wyjdziemy z tego żywi, to ci wszystko opowiem. Ze wszystkimi szczegółami... tymi pikantnymi też – wyszczerzyła się Haruka.
- To jak nam idzie? – spytał Tomoe, wkraczając dziarskim krokiem do gospody i pobrzękując wesoło odświętną zbroją, którą wygrzebał dla niego na jakimś strychu Hoover. Za nim stał Dragon, mający na sobie skórzany napierśnik i frędzelkowaty dół...
- Hej wyglądasz jak Xena! Masz taką samą spódniczkę! – ucieszyła się na jego widok Inga.
Dragon najwyraźniej nie podzielał jej radości.
- Śmiejcie się, śmiejcie... w tych czasach nie znali spodni... – westchnął zrezygnowany.
- Nie płacz. Twoje ubranie niedługo powinno być suche. – pocieszyła go Ewa.
- Ej nie hałasuj tak tymi blachami! – jęknęła Zebra w stronę Tomoego. – Czuję się jakby mi w czaszce latało stado czakramów... – mruknęła i pociągnęła łyk kawy. - Tfuu ta kawa jest gorsza od tego piva – skrzywiła się. – Z czego ją zrobiliście?
- Z owsa dla konia – odparła Haruka – Co chcesz, to w końcu starożytna Grecja, małej czarnej raczej tu nie podają w przydrożnych knajpach.
- Nie grymaś. Ważne, że postawiła cię na nogi. – Przypomniał jej Dioni - A teraz masz wypij to. – wcisnął jej do ręki kubek.
- Co to? – spytała nieufnie.
- Nie mam pojęcia i nie chcę wiedzieć, ale Minia powiedziała, że ci to pomoże.
Zanim jednak Zebra spróbowała specyfiku Minii, na pięterku gdzie Xena z Gabrielą brały kąpiel rozległ się jakiś łomot. Chwilę później z hukiem z futryny wyleciały drzwi do ich pokoju, a wraz z nimi Hoover, który rąbnął plecami w barierkę, połamał ją w drobny mak, po czym sturlał się po schodach aż do naszych stóp. Życie uratował mu chyba tylko drewniany cebrzyk, który miał wciśnięty na głowę...
- HOOVER POWIEDZIAŁAM, ŻE CIĘ ZATŁUKĘ, JEŚLI JESZCZE RAZ WLEZIESZ MI TU Z TYM WIADREM!!!! – dobiegł nas głos wojowniczej księżniczki.
- Raaany co się dzieje z tą kobietą? – mruknęła Aiglon.
- Trafiliśmy nie na te dni miesiąca? – podsunęła Paula.
- Biorąc pod uwagę zmienność nastrojów to ja bym raczej stawiała na ciążę. – skrzywiłam się.
- Nawet tak nie myśl! – zaprotestowała Inga. – Nie mam zamiaru przyjmować żadnych porodów ani niańczyć dzieci Xeny i Gabrieli.
- Wygłupiacie się prawda? – spytał niepewnie Misiak.
- Oczywiście – uspokoiła go Ewa - Ale naprawdę trochę przesadza... Tak się denerwować z powodu jednego wiadra wody... Chociaż z drugiej strony ja bym się też wkurzyła jakbym musiała czekać na ciepłą wodę godzinę.
- Co ty opowiadasz. Jaką godzinę. Minęło najwyżej pół od czasu jak kazałam to zrobić Hooverowi – zaprzeczyła Alicja.
- Jak to kazałaś? – zdziwiła się Arachne – Przecież to ja z nim o tym rozmawiałam.
- Obydwóm coś się wam pomieszało! – zdenerwowała się Aiglon – Przecież pamiętam, że przypominałam mu o dolaniu tej wody, jak tylko Inga skończyła im objaśniać zawiłości kąpieli.
- Eeeee zdaje się, że ja też coś niecoś mu powiedziałam w tym temacie – odezwałam się niepewnie. – No myślałam, że nikt o tym nie pamięta...
Paula wraz Tomoem, Dionizosem, Misiakiem, Dragonem, Ingą i Haruką pokiwali sobie z politowaniem głowami. Zebra chyba też chciała, ale skrzywiła się nagle i zaprzestała głupich prób.
- No to jasne czemu Xena tak się wściekła – odezwał się Dioni.
- Pewnie. Ani chwili prywatności... – zmartwiła się Inga.
- Amatorzy... – skomentowała Haruka.
- Ojej stało się i już. Cicho. – mruknęłam zrezygnowana.
- He he he wyszło nam lepiej niż Minii – ucieszyła się Zebra.
- A właśnie... – przypomniała sobie Paula. – Inga miałaś się nią zająć. A reszta powinna wytłumaczyć Xenie jak zbudować latawiec... Wydaje mi się, że to zadanie dla naszych mężczyzn, no chyba, że któraś z was zna się na konstruowaniu maszyn latających... – spytała z małą nadzieją. Jak było do przewidzenia żadna z nas nie przyznała się do posiadania takiego skillsu.
- Panowie obowiązek wzywa! – Misiak zerwał się ze stołka.
Tomoe, Dioni i Dragon poszli za jego przykładem. Wyraźnie było widać, że złapali wiatr w żagle. Całą gromadą ruszyliśmy ku wyjściu, łącznie z Hooverem, który pozbierał się z podłogi jak gdyby nigdy nic. Faktycznie te czasy musiały nieźle hartować ludzi...

Tymczasem na pięterku...
- Xena i po co ci to było? Chcesz znowu coś sobie nadwerężyć? – spytała z wyrzutem Gabriela, wycierając się ręcznikiem.
Wojowniczka powoli się uspokajała po niedawnym wybuchu wściekłości. Jeszcze tylko unosząca się w nerwowym oddechu pierś i marsowe spojrzenie dawało znać, że Xena jest w bojowym nastroju.
- Ostrzegałam go! – warknęła. – Sam sobie jest winien.
- Nie złość się tak na niego. Przecież mówił, że to ci wysłannicy mu kazali...
- A właśnie, ci irytujący wysłannicy... – mruknęła Xena. – Chyba najwyższy czas sprawdzić co znowu wymyślili.
Gabriela nagle zamarła z ręcznikiem w ręku.
- Słuchaj. – odezwała się do Xeny – Co my właściwie miałyśmy robić w tej balii? Ta kobieta tak to mówiła, jakby to było coś bardzo ważnego, ale niech mi harpia głowę urwie, jeśli cokolwiek z tego zrozumiałam... A ty?
Xena wzruszyła ramionami.
- Ja też nie wiem o co jej chodziło. Pamiętam tylko, że mówiła coś o jakimś mydle.
- A co to takiego to mydło? – dobiegło z tyłu.

[tutaj normalnie znajduje sie czesc piąta Smile

]

VI. TO ZADANIE DLA XEN… ITE?!

Konstruowanie latawca przeciągało się. W końcu usiadłyśmy wszystkie znużone na trawie. Minii minął atak śmiechu i straciła zainteresowanie naszą działalnością na polance. Poszła sobie pooglądać trening Gabrieli. Hoover zaczął ziewać niczym stary krokodyl. W końcu położył się na trawie i smacznie zasnął. Po chwili powietrzem wstrząsnęły odgłosy chrapania w jego wykonaniu. Nasi panowie dalej zawzięcie dyskutowali, walili przywleczonymi skądś młotkami i piłowali deski, jakby faktycznie budowali co najmniej most na rzece Kwai, a nie latającą szmatę. Xena przerwała ostrzenie miecza i patrzyła ponuro co jakiś czas w naszą stronę. Odniosłam wrażenie, że w stronę Ingi jakby częściej i z dziwnym błyskiem w oku…
Słoneczko grzało przyjemnie, lekki wiaterek chłodził. Z nudów zaczęłam przyglądać się skowronkowi, wesoło świergoczącemu w powietrzu.
Zdaje się, że lekko przysnęłam – nic dziwnego, byłam na nogach od świtu – bo nagle poczułam, że ktoś mnie szarpie za ramię. To była Haruka.
- Ej Res! Wstawaj śpiąca królewno. Ale numer.
Podparłam się na łokciu
- Co sie stało? Skończyli budować?
- Taaa, a ja jestem chińska cesarzowa – parsknęła.
- No to czemu próbowałaś mi wyrwać rękę? – odparłam niezadowolona.
- Bo chciałam ci coś pokazać. Najwyraźniej starania Ingi odniosły większy skutek niż oczekiwała. – wskazała w stronę, gdzie jak pamiętałam siedziała Xena – Lecę zawołać resztę dziewczyn. – zachichotała szatańsko i poszła.
Popatrzyłam tam gdzie pokazała. I aż przetarłam oczy ze zdumienia. Wojowniczka najwyraźniej usiłowała nawiązać rozmowę z Ingą. Uśmiechała się przy tym przyjacielsko, co tylko nadawało całej scenie dodatkowego wrażenia niedorzeczności. Inga stała sobie ze skrzyżowanymi ramionami i coś tam zdawkowo odpowiadała. Miałam nadzieję, że nie palnie czegoś głupiego, co mogłoby zdenerwować wojowniczkę.
Usłyszałam tupot za plecami – to nadciągnęła żeńska kawaleria.
- Coś przegapiłyśmy? – spytała Haruka.
- Zależy czego się spodziewałaś. Jeśli urwania głowy, to jak widzisz nic się nie stało.
- Nie o tym…
W tym momencie Xena z metalicznym zgrzytem wyciągnęła miecz. Bardzo powoli. Wzdrygnęłyśmy się wszystkie nerwowo.
Xena przyjęła tę swoją postawę cool wojowniczki, z kamienną twarzą i wymierzyła broń w Ingę.
- Ojej co ona jej powiedziała? – przestraszyła się Zebra.
- Spokojnie. Nic jej nie będzie. Xena może nawet próbować pokroić ją na plasterki i tak jej się nie uda. – rzuciła Paula
- Taka tego jesteś pewna? A od kiedy to wierzysz Aresowi? – spytałam.
- Głupie pytanie. – Paula popatrzyła na mnie wymownie.
- A jeśli tylko tak powiedział, żebyśmy się nie przejmowali? – zaniepokoiła się Zebra.
- Żartujecie? Przecież widziałyście bliskie spotkanie Haruki z drągiem Gabrieli. – zaprotestowała Aiglon.
- Mów za siebie, ja nie widziałam. – odezwała się Ewa.
- W końcu drewniany kij, a miecz to dwie różne rzeczy… - dorzuciła swoje Arachne.
- Banda kwok. Jeśli tak się obawiacie o życie Ingi, to proszę, lećcie ją wyciągać spod miecza Xeny. Zresztą ona sama nie wygląda na przestraszoną. – zdenerwowała się Haruka.
Rzeczywiście. Inga w najmniejszym stopniu nie pokazywała po sobie, żeby śmiercionośny kawałek metalu w równie śmiercionośnych rękach wojowniczej księżniczki zrobił na niej jakiekolwiek negatywne wrażenie. Tymczasem Xena zamiast wydać dziki okrzyk, tak jak się spodziewałyśmy i usiłować odrąbać Indze głowę, powiedziała coś do niej, po czym odwróciła miecz rękojeścią do przodu, dając głową znak Indze by go wzięła od niej.
Prawie słyszałam jak nasze szczęki uderzają o glebę.
- No nie, ta to ma szczęście. Xena daje jej własny miecz! – wystękała Zebra.
Czułam, że coś jest tu cholernie nie w porządku, ale oszołomiona nie mogłam się skupić. Patrzyłam z niedowierzaniem na rozgrywającą się scenę. Inga po chwili wahania ujęła miecz w dłoń. Xena wyglądała na zadowoloną. Z aprobatą kiwnęła głową. Znowu coś powiedziała, najwyraźniej dając Indze jakieś instrukcje. Ta objęła rękojeść drugą ręką i stanęła w pozie, w jakiej przed chwilą była wojowniczka. Xena podeszła do niej i obrzuciła ją spojrzeniem od stóp do głów, po czym zaczęła wprowadzać poprawki. Najpierw klepnęła Ingę w udo, każąc jej wysunąć nogę, potem złapała ją za ramię bardziej je prostując, uniosła swoją rękę pokazując jak powinny być napięte mięśnie i kazała dodatkowo je obmacać. Pociągnęła silnym ruchem do siebie barki Ingi, tym samym prostując jej plecy. Stanęła przed Ingą i wskazując na siebie kazała jej wypiąć klatkę piersiową do przodu. Nie zapomniała też o ustawieniu szyi i głowy, parę razy poprawiając dłonią wysokość uniesienia brody swojej żywej rzeźby. W którymś momencie klepnęła nawet Ingę w tyłek, zmuszając ją do napięcia pośladków i uśmiechnęła się, najwyraźniej zadowolona z efektu. Inga miała dziwną minę…
W pewnej chwili wojowniczka stanęła jej za plecami, i z tego miejsca zaczęła poprawiać ustawienie rąk Ingi. Złapała ją dłońmi za nadgarstki i powoli zmieniała ich położenie i miecza. Jednocześnie zbliżyła twarz do szyi naszej towarzyszki i coś do niej mówiła uśmiechając się. Inga odpowiedziała jej równie roześmiana…
- Może ja źle widzę, ale chyba ona posuwa się trochę za daleko – skrzywiła się Aiglon.
- Inga czy Xena? – spytała Arachne.
- A co za różnica? Nie wiem, czy pomiędzy nie, dałoby się teraz wcisnąć szpilkę. – wzruszyła ramionami Ewa.
- W tym momencie mówienie o posu… - zaczęła Haruka.
Kopnęłam ją w kostkę.
- Auć, za co?
- Za nic. Taki tik nerwowy.
- Zdaje się, że tutejszy klimat źle wpływa na niektóre osoby. – mruknęła Paula.
- Faktycznie. Gabriela nie wygląda najzdrowiej – zgodziła się Alicja, wskazując brodą w stronę bardki.
Popatrzyłyśmy się tam. Gabby przestała ciskać żelastwem w pniak i przyglądała się Xenie i Indze. Twarz robiła jej się coraz bardziej purpurowa.
- Zakładamy się w kogo rzuci tym tasakiem? W Ingę czy w Xenę? – zaproponowała Zebra.
- Uważaj bo wykraczesz. Wolałabym żeby w Xenę i tak ją ożywią. Z Ingą moglibyśmy mieć kłopot. – odpowiedziała jej Paula.
- No i znowu zaczynacie? Ani miecz Xeny ani… - odezwała się Haruka.
- …ani kostur Gabrieli nic nam nie zrobi. Tak, tak, ale nie było nic o przerośniętych akcesoriach rzeźnickich. Dasz głowę, że nikomu nic się nie stanie jak oberwie tą zabawką Gabrieli? – przerwałam jej.
Kolor cery najbliższej przyjaciółki wojowniczki zdawał się nabierać zielonego odcienia. Przypomniałam sobie, że chyba jest to kolor zazdrości. Wyglądało na to, że ma powody do takiego uczucia…
Wojowniczka i Inga powtórzyły całe przedstawienie, tym razem z użyciem czakramu. Niedobrze mi się robiło, kiedy wdziałam, jak Xena obskakuje Ingę i pokazuje jej różne chwyty. A może ja też byłam zazdrosna… W końcu nie każdemu dane jest pobawić się tym pożądanym przez wszystkich xenomaniaków okrągłym kawałkiem metalu…
Wreszcie Xena odebrała swoje uzbrojenie, na mgnienie oka zerknęła w stronę Gabrieli i najwyraźniej się złośliwie uśmiechnęła, po czym usiadła, jak gdyby nigdy nic na głazie i gestem zaprosiła Ingę do przyłączenia się. Tej nie trzeba było dwa razy powtarzać.
- Musimy coś zrobić. – mruknęłam.
- Dobry pomysł. Podejdźmy bliżej to będziemy słyszeć co mówią. – zaproponowała Arachne.
- Nie do końca to miałam na myśli. Chodziło mi raczej o przerwanie tej farsy. – sprostowałam.
- A czy podsłuchiwanie ich nie będzie eee tego niegrzeczne? – wyraziła wątpliwość Zebra.
- Ja bym się nie martwiła konwenansami, ale raczej tym, że możemy się znaleźć na linii strzału kiedy Gabrielę cholera weźmie. – rzuciła Aiglon.
Popatrzyłam w kierunku głazu. Xena powiedziała coś i przysunęła się trochę bliżej do Ingi. Ta z kolei odsunęła się, tak że odległość pomiędzy nimi znów była taka sama. Wojowniczka nie dała za wygraną. Nachyliła się do Ingi, popatrzyła w oczy, po czym sięgnęła dłonią jej za plecami, udając że strzepuje jej z ramienia jakiś pyłek. Nie spieszyła się wcale z zabraniem ręki. Zamiast tego zaczęła nawet, niby przypadkiem, lekko muskać opuszkami palców, kark swojej ofiary. Przez moment Inga miała wyraz twarzy, jak Gabriela w odcinku “Jemu bije dzwon”, po pocałunku zaczarowanego Joxera. Ale zaraz jej przeszło. Odkaszlnęła nerwowo i ostrożnie, acz zdecydowanie zdjęła z siebie dłoń Xeny. Jednocześnie znów nieco się odsunęła.
- Hi hi hi Indze zaraz skończy się kamień i poleci na zbity pysk. – wyszczerzyła się Haruka.
- A Xena pewnie za nią. – dodała bezmyślnie Arachne.
- Nie wiem jak wy, ale ja tam idę. – zirytowała się Ewa, ruszając zdecydowanym krokiem w stronę głazu. Nie mając nic lepszego do roboty, podreptałyśmy za nią.
Wojowniczka nie stawiła oporu, kiedy Inga zdjęła jej rękę z ramienia, ale gdy tamta chciała zabrać swoją dłoń, nie pozwoliła jej. Chyba miała silny chwyt, bo Inga próbowała wyszarpnąć rękę z uścisku, ale jej się to nie udało. Xena jakby nie zauważając jej wysiłków, uniosła dłoń Ingi na wysokość swojej twarzy. Wyglądało na to, że zaraz ją ucałuje. Zamiast tego jednak, zaczęła coś mówić, przewiercając tymi swoimi błękitnymi oczętami nasza biedną Ingę niemalże na wylot. Pomyślałam, że dziewczyna wygląda jak ptaszek zahipnotyzowany przez węża. I zaraz ten gad połknie ją w całości.
Znalazłyśmy się już na tyle blisko, że mogłyśmy usłyszeć co mówi Xena.
-… Masz takie kształtne palce i delikatną skórę. To rzadkość u kogoś, kto potrafi tak sprawnie zadawać ból. – Uśmiechnęła się całym garniturem śnieżnobiałych zębów.
Indze od tego uśmiechu wyraźnie wzrok zmętniał.
- Taaak? – zdołała tylko tyle z siebie wykrztusić.
- Tak. Pamiętam z jaką pasją opowiadałaś o swoich umiejętnościach. – kontynuowała kruczowłosa podrywaczka. – Myślę, że mogłabyś mnie jeszcze wiele nauczyć…
Nagle role się odwróciły. Z zaniepokojeniem zobaczyłyśmy, że teraz Inga zaczęła się przysuwać do wojowniczki. Oczy miała wlepione w twarz Xeny. Ponuro pomyślałam, że chociaż tyle dobrego, że nie gapiła się gdzie indziej.
Wojownicza księżniczka nie wykorzystała jednak sytuacji tylko odsunęła tak, że z kolei ona znalazła się na krawędzi skałki.
- Czy pozwolisz że… - zaczęła gardłowym głosem Xena, po czym uniosła dłoń Ingi do swoich warg i posłała do niej jedno z tych spojrzeń.
W tym momencie Gabriela wreszcie nie wytrzymała. Wydała sfrustrowany okrzyk i zamachnęła się trzymanym tasaczkiem. Wszystkim nam zaparło oddech… Na szczęście nie rzuciła w nikogo śmiercionośnym narzędziem, tylko z całej siły wbiła je w pniak, aż po rękojeść. Nie było wątpliwości, że jest skrajnie wściekła. Kurcgalopkiem przeleciała koło głazu, z zaciśniętymi pięściami i gniewnie mamrocząc coś pod nosem, ciskając przy tym dokoła spojrzeniem, które mogłoby spalić pół Grecji.
Najwyraźniej nasza umiejętność rozumienia starożytnej greki w tym świecie, nie dotyczyła przekleństw, bo nie rozpoznałam ani jednego słowa…
O dziwo Minia, nie poleciała za Gabby, tylko patrzyła zamyślona, jak tamta odchodzi. Może miała tyle oleju w głowie, że wyczuła, że lepiej zostawić bardkę w spokoju, bo w tym stanie jest nieprzewidywalna.
Jak tylko Gabriela znikła pomiędzy zabudowaniami, w Xenie zaszła błyskawiczna przemiana. Na jej twarzy pojawił się ten charakterystyczny sarkastyczny uśmieszek. Ze wzroku znikły uwodzicielskie błyski. Inga zdawała się nic nie zauważać.
- Na co mam ci pozwolić? – szepnęła i pochyliła się w kierunku Xeny.
W tym samym momencie wojowniczka puściła jej rękę i szybko podniosła się z głazu ze słowami:
- Miło było, ale muszę już lecieć. Ktoś tam czeka na uratowanie.
Inga zaskoczona, nie potrafiła już zatrzymać ruchu do przodu i jak było do przewidzenia zleciała z głazu na polankę.
- No to pa. – rzuciła jeszcze Xena, zupełnie nie przejęta leżącą na trawie osłupiałą Ingą, po czym kilkoma ruchami wygładziła skórzaną zbroję i ruszyła w stronę Lauren.
Rzuciłyśmy się do głazu. Inga znajdowała się po jego drugiej stronie. Miała nieprzyzwoicie rozanielony wyraz twarzy. Przeciągnęła się niczym zadowolony kot, po czym podłożyła ręce pod głowę, jedną nogę założyła na drugą i leżała tak sobie na murawie, jak gdyby nigdy nic, machając nonszalancko stopą.
- Ale jazda… - usłyszałyśmy z jej ust i popatrzyłyśmy się po sobie ze zgrozą.
- Ej, love machine może dać ci fajkę? – rzuciła ze złośliwym błyskiem w oku Aiglon.
Inga wyrwała się z transu i popatrzyła na nią zdumionym wzrokiem.
- Co? Przecież ja nie palę… - powiedziała.
- Ziemia do Ingi. Jest tam kto? – spytała bez większej nadziei Haruka.
- Wstawaj z tej gleby bo jeszcze wilka dostaniesz. – skarciła Ingę Ewa.
Wspólnymi siłami pomogłyśmy jej się podnieść.
- Czy ty nie przesadzasz za bardzo z tym wczuwaniem się w rolę? – spytałam z dezaprobatą.
- Racja. Co ci strzeliło do głowy? – poparła mnie Paula.
Inga stała z niepewną miną i odruchowo poprawiała ubranie.
- Właśnie nie wiem… Wcale nie miałam ochoty… na nic. Ale jak ona na mnie spojrzała tymi swoimi oczami, jak się uśmiechnęła, to… to… - wydukała. - Cholera nie gapcie się tak na mnie! – zdenerwowała się nieoczekiwanie. – To w końcu Xena. Ta kobieta namówiłaby do złego nawet Matkę Teresę, Papieża i wszystkich świętych. A samym wzrokiem pewnie zmiękczyła płytę z tytanu i suchy chleb dla konia! I eunuch nie dałby rady… - Zamilkła nagle i przetarła dłonią czoło. – Chyba bredzę. Muszę się napić. Martini… - i ruszyła w stronę otaczającego polankę, lasu.
- Wstrząśnięte, nie mieszane? – Haruka bawiła się jak nigdy.
- Ale w karczmie jest tyko pivo? – zaprotestowała niepewnie Zebra.
- Dziewczyny łapmy ją, bo nam jeszcze zginie w tej dziczy – rzuciła Ewa.
Inga dała się zatrzymać nawet bez większych trudności.
- Rzeczywiście weźcie ją do tej knajpy i dajcie tego piva, bo widzę, że jeszcze minie nieco czasu zanim dojdzie do siebie. – zaproponowałam.
- Ech co ta Xena robi z ludźmi… - doleciało od strony Arachne.
Zanim zdążyłyśmy coś jej na to odrzec, niebo nad łąką przecięła błyskawica i chwilę później potężnie zagrzmiało. Wyraźnie pociemniało i zaczęło się robić chłodno.
- Oho, burza tuż, tuż. Chłopaki powinni się pospieszyć z tym latawcem. – odezwała się Alicja.
- Może wszyscy wracajmy do Lauren, jakoś nie mam ochoty znajdować się na tej polanie, jak zacznie lać… - dodała od siebie Zebra.
W tym momencie podszedł do nas Tomoe.
- Skończyliśmy. Chcecie zobaczyć jak nam wyszło? – zapytał.
Pewnie, że chciałyśmy. Misiak, Dragon i Dioni z dumą zaprezentowali swoje dzieło. Było nawet podobne do siebie…
- Fajne, fajne, macie do tego smykałkę – pochwaliła ich Zebra.
- Wygląda nieźle, ale jesteście pewni, że będzie latać? – spytała Paula.
Misiak podrapał się w głowę i zrobił zafrasowaną minę.
- Z wyliczeń wychodzi, że tak. Nie mieliśmy jeszcze okazji go odpalić. Przydałaby się próba generalna. Xena… - zaczął i rozejrzał się w poszukiwaniu wojowniczki. – Ojejku gdzie ona się podziała?
- Wróciła do wioski. Gabriela też. – odpowiedziała mu Arachne.
- A tej co się stało? – spytał Tomoe patrząc na Aiglon i Ewę podtrzymujące Ingę z obu stron i prowadzące ją lekkim zygzakiem do wioski.
- Nic takiego. Skutki uboczne sprzeczki małżeńskiej – odparłam tajemniczo i zmieniłam temat. – Proponuję iść w ich ślady, bo zaraz lunie deszcz.
Wszyscy zgodzili się z tym pomysłem. Dioni i Dragon rzucili się wyciągać tasak z pniaka, bo nie chcieli, żeby zmókł i zardzewiał. Patrzyliśmy jak przed dobre kilkanaście minut mocują się bezskutecznie z opornym narzędziem, robiąc się przy tym coraz bardziej czerwoni na twarzy. W końcu Hoover podszedł do nich, jednym szarpnięciem wyrwał… cały pniak z ziemi, po czym wziął go z uśmiechem pod pachę i poczłapał w stronę wioski, a my za nim. Zauważyłam jeszcze, że Minia przewróciła z politowaniem oczami…

Tymczasem w Lauren.
Xena bez większego problemu dogoniła rozsierdzoną Gabrielę i chwyciła ją za ramię, próbując zatrzymać.
- Gabrielo…
- Odczep się! – odwarknęła bardka i wyrwała rękę. Ruszyła dalej przed siebie.
Xena nie dawała za wygraną.
- Poczekaj. Gniewasz się?
Bardka zatrzymała się na te słowa i ze złością uderzyła pięścią w drewnianą ścianę chaty, do której zdążyła dojść. Odwróciła się do wojowniczki.
- Tak! Gniewam się! Jeszcze się dziwisz?!
- Właściwie to tak…
W oczach Gabrieli zapłonął zielony ogień.
- Kpisz sobie?! Co, uważasz, że nic się nie stało? Te popisy na polanie z tą dziewczyną. Coś ty sobie myślała? – Gabriela zaczęła przemowę donośnym i gniewnym głosem. W rytm słów, uderzała w pierś Xeny wyprostowanym palcem. - Pewnie sądzisz, że to nic takiego - tylko parę uśmiechów, niewinne szeptanie do uszka, zalotne spojrzenie, potrzymanie za rączkę. Kompletnie bez znaczenia, no nie?! I może mi powiesz jeszcze, że tylko ją uczyłaś jak posługiwać się bronią, nic więcej?! Ha! Od kiedy to Xena wojownicza księżniczka udziela tak chętnie nauk? I to w dodatku praktycznie nieznanym osobom? A może myślisz, że uwierzę w twoje zapewnienia, że tylko rozmawiałaś z tą flądrą? Masz mnie za kompletnie ślepą czy głu... - Nagle urwała w pół słowa.
- Xeno…
- Tak?
Gabrieli zrobiło się wstyd. Przypomniała sobie, jak mówiła wojowniczce, żeby była tak tolerancyjna i wyrozumiała jak ona. I jak sądziła, że Xena przesadza będąc zazdrosną o Minię. Potrząsnęła z zakłopotaniem głową.
- Przepraszam… teraz rozumiem. Ty też źle się czułaś kiedy ja… - zamilkła nie wiedząc co jeszcze mogłaby powiedzieć.
Xena uśmiechnęła się lekko i zrobiła krok do przodu, Gabriela odruchowo cofnęła się i jej plecy napotkały ścianę chaty. Wojowniczka spojrzała jej głęboko w oczy i oparła się dłońmi na ścianie po obu stronach głowy Gabrieli, zamykając ją tym samym w klatce ze swoich ramion. Ale Gabby jakoś najzupełniej nie miała ochoty uciekać. Wyciągnęła rękę do przodu i zaczęła bawić się kosmykiem włosów wojowniczki.
- Głupia jestem prawda? – spytała spuszczając wzrok.
Xena posłała jej miękkie spojrzenie i schwyciła lekko zębami, koniuszki palców Gabrieli, przyprawiając ją tym samym o dreszcz…
- Może troszeczkę… - odparła puszczając palce bardki i uśmiechając się łobuzersko. Zbliżyła swoją twarz do jej…
- Mmmm Xena…
- Słucham kochanie?
- Zamknij się wreszcie i nie przerywaj… - zażądała stanowczo Gabriela przymykając z zadowoleniem oczy.

a jak ktos tego nie czytal, a chce calosc, to niech ladnie poprosi

Luna

R ja Cie ładnie prosze o całośc bo jeszcze tego nie czytalam Rolling Eyes

a spodobalo mi sie... Twisted Evil

Zico

He, he... Bardzo sympatyczna historia. Ale przecież pisana z przymróżeniem oka. Czy mógłbym to rezegrać w podobny sposób, u siebie? Pewnie tak, tylko musiałbym znaleźć Xenie kogoś, z kogo pomocą mogłaby się odegrać na Gabrieli.
Ja również przyłączam się do ładnych próśb o całość. Dobrze czasem poczytać coś bardziej na wesoło. Laughing

R

Oki, to przerobie dzis calosc i wrzuce na siec.
Alez ja ci nie kaze robic tego tak jak ja. Znaczy sie jako parodie, bo tym w calosci jest ten ff. Na powaznie tez mozesz spokojnie cos takiego napisac. Zreszta w ogole ci nie kaze, wrzucilam porownawczo, raczej jako przyklad poprawnosci Smile

odbierania postaci. Ja wiem, ze kazdy moze pisac jak chce, zmieniac je, tylko w momencie nazbyt duzego odstepsta od tego co stworzyl serial, to po prostu nie bedzie juz o nich. Ot o dwoch babeczkach ubaranych jak one dwie, ale nie o Xenie i G. Tak czuje. W uberach one zyja w innej rzeczywistoci, inaczej sie nazywaja, inaczje ubieraja, maja inne zycia, a jednak sa tak pokazywane pod katem realcji, slow, odnoszenia sie do siebie, ze nie ma watpliowsci, ze to X i G. W moim ff wszystko jest powywracane do gory nogami, ale jednoczesnie masz przekroj przez rys postaci. Widzisz jak Xenites je widza i rozumieja, i widzisz jak im zgrzyta kiedy natykaja sie na razaca, inna rzeczywistisc. Jak one sie do siebie odnosza, jak nie powinny w serialowym mniemaniu i jakie sa relacje i nastawienia. Mysle, ze na tym tez mozna sie duzo nauczyc jako fan serialu Smile

A jesli chodzi o silowanie...
Ale to uber jest. Fragment.

Lashana

Zico

Res, naprawdę mocna rzecz... Nie czytałem całości, więc nie wiem, jaki jest szerszy kontekst tego fragmentu. Ale gdyby tak przenieść akcję w czasy antyczne; gdyby Gab nie podgryzała Xeny, tylko jakąś bogom ducha winną wiejską dziewuszkę, to byłby całkiem niezły kawałek horroru ze świata XWP, w dodatku o silnie erotycznym zabarwieniu...

R

owszem pogryzla <g>
sie tworzy wersja z czasow, kiedy dopiero zostaly stworzone
to czesc cyklu bachicznego
tu masz calosc:
[link widoczny dla zalogowanych]
tam znajdziesz tez pozostale czesci, niesty nieskonczone...
cheers Wink

yselle

sorry ale ten post będzie o mnie...

R

Uff, a myslalam, ze moze sie zjezysz albo co Smile

Specjalnie nie wyjasnialam kto jest kto, ale jak sama sie przyznalas to trudno

Wrzuce tutaj, tylko musze poprawic przecinki i takie tam. Zrobie pdfa i sobie sciagniecie.
Wytlumaczylam tak troche metnie.
Sadzie, ze mlodziakom wiele by pomogla czesc pierwsza. Ja jak zwykle mam wszystko, oprocz tego, ze nie mam pozwolen na wrzucanie, czy udostepnianie. W FC sobie to lezalo i bylo git, a teraz nie lezy prawie nigdzie oprocz moze mojego twardziela na polce <g>
All overow pelnych i skonczonych istnieje dwa. Jeden to Powrot Callisto, drugi to Dzien z zycia.
Ty zaczelas Slepa Furie, ja Been Thera i obie nie skonczylysmy. Ja napisalam ze 4 rozdzialy, ty jeden.
No i gnije sobie jeszcze Legacy w postaci 2 moze 3 rozdzialow. Wszystko to mam i... nic mi po tym. Podzielilabym sie publicznie, no ale... nie ja jestem autorka. Aha no i powstalo cos jeszcze na ksztalt all overa produkcji Arachne, ale na to to ja bym spuscila zaslone milczenia, bo nie wiem czym sie kierowala to piszac, ale na pewno nie przyjeta koncepcja all overow, czyli wykrecac, ale bawic i traktowac z bardzo duzym przymrozeniem oka

Zico

Witam. Odwiedziłem ten link... Wszystkich materiałów nie przeczytałem, bo po pierwsze- część odsyłaczy nie działa, po drugie- brak czasu. I tak już padam na, przysłowiowy, pysk. A przecież jeszcze trzeba pracować... Może po kolei: Coś tam z mamą Xeny (to chyba nie Twojego autorstwa?) zabawne i w sumie budujące, ale poza czystym subem nie wywołujące żadnego uczucia. Niekonieczne, jak to mówi Maciek Parowski. To z Xeną i Buffy- rozumiem, że Twoje? Podobnie. Chociaż chwała Ci, że nie próbowałaś tu nadmiernego subu. Byłoby to raczej nie na miejscu. Per aspera ad astra- nie zauważyłem czyje. Dobre, ale jak na mnie zbyt przygnębiające. Nie lubię takich historii, w których jedna, lub obie nasze milusińskie już nie żyją. Wystarczająco przygnębiający jest fakt, że serial się już skończył. Za to Przebudzenie- świetne! Świetnie napisane i poprowadzone. Już zaczynałem nienawidzieć Xeny za to co zrobiła zakochanej Alice. Na szczęście nie dokończyła swego okrutnego dzieła, co trochę ją rehabilituje. Ale tylko trochę... No cóż, to ostrzeżenie dla wszystkich, że gdy się jest z kimś w łóżku, lepiej pamiętać jego imię... A poważnie- opowiadanie, które wywołuje emocje, zawsze jest dobre; nawet gdy to negatywne emocje. Jeżeli można się już do czegoś doczepić, to scena z ożywieniem w świątyni była mało czytelna. Z którą, z bohaterek, mam do czynienia, mogłem się dopiero domyśleć, gdy jedna z bachantek powiedziała: Byłaś jedną z nas. Ale gdybym nie oglądał tego akurat odcinka, nie domyślił bym się za Chiny. Poza tym, mało prawdopodobne jest, aby chłopak, który ją tam prowadził, nie domyślił się, że ma do czynienia z kobietą. Mógł się jej nie przyjrzeć, ale przecież rozmawiali ze sobą. Nie poznał po głosie? W ogóle męskie postaci jakie spotykam w fanfikach to jakieś same debile, albo prymitywne chamy. To już chyba część konwencji, co? No i ta Gabriela jakaś taka, jakby nie z tej bajki. Niby mówi, że będziemy zabijać tylko złych i brzydkich, ale dałbym głowę, że z jej ślicznych łapek Alice żywa by nie wyszła...
To wszystko, jednak, detal; i ogólnie- piątka z plusem. Zwłaszcza za część rozgrywającą się współcześnie. Powinnaś to kontunuować. Z chęcią poczytam.
PS. Jeszcze tak na marginesie, w sprawie narracji. Zauważyłem u Ciebie tendencję do nadużywania zaimków typu- tej, tamtej, tamtą. To kłuje w uszy. Spróbuj za część takich słów podstawiać, po prostu, imiona. Wiem, że zdanie w którym trzy razy powtarza się słowo Gabriela, wzrokowo wygląda dziwnie; ale w praktyce, przy czytaniu, takich słów się nie zauważa; podobnie, jak- rzekł, powiedział, odezwał się. To słowa neutralne.
pozdrawiam

yselle

Lashana

A propos alloverow: Misiak jeszcze zaczal produkowac "In sickness", ale nie skonczyl.
Res: czemu w Kronikach nie ma podlinkowanego Ogrodka. Wiem ze nie skonczylysmy, ale tam do napisania zostaly 2 sceny, a cala reszta jest. I to na dodatek calkiem niezla jest.

R

Zico

Witam

Lashana

Lashana

Zico

R

no i wlasnie - piszesz, ze opisujesz ja tak jak ty uwazasz, ze powinna wygladac i jak ci sie wydaje, ze powinna z bagazem i tak dalej.
A chodzi o to, ze ona jest juz jasno opisana i okreslona przez scenarzystow, a nie jak ci sie wydaje, czy zebys chcial. Oczywiscie, jezeli chodzi o ff tradycyjne i universum czysto xenowe.
Twoja wersja i wizja jest o niemal 180 stopni inna od tego, czego nauczyl nas serial o niej. Z gabrieli zostal ci moze wyglad, ale nie charakter.
Nie bierz tego, ze ja bym chciala, zebys koniecznie ja zmienil i wcisnal w utarte ramy. W jakisi sposob to co robisz jest ciekawe. Przynajmniej dostarcza mi niezlego szoku Smile

Tyle tylko... ze to nie jest Gabriela jaka znam i jaka polubilam dzieki serialowi. Twoja Gabriela - wybacz - jest dla mnie glupia miesniara, ktora bez powodu robi rzeczy, ktore by serialowej Gabrielo do glowy nie przyszly. Napakowana, powierzchowna, z psychika skaczaca z kwiatka na kwiatek (tazke w znaczeniu erotycznym). Bardziej mi pasuje na lajdakowego faceta, co to jest wiecznym chlopcem, a jednoczesnie damskim bokserem, ktory potrafi dziecku zabrac lizaka i przypalic mu reke papierosem. Jest kims, kogo jako pierwsza zadalabym usuniecia z serialu i nie chciala jej ogladac u boku Xeny, gdyby w takiej wersji jak twoja pojawila sie na poczatku serii. Tworcy serialu badali odbior widzow na postac, wzieli sobie do serca ich opinie i pozmieniali G tak, ze stala sie kims niezasatpionym dla serialu i postacia, ktora zaczela byc bardzo lubiona przez fanow, a jednoczesnie nie stala sie pustym opakowaniem, cukierkiem bez charakteru. Piaty sezon to zupelnie inna bajka tak samo jak czwarty, ale nawet tam nie konca spieprzali wszystko, poszli tez po rozum do glowy i dali sobie spokoj z love is the way. No, a potem to i tak juz nie mialo to wszystko znaczenia, bo zlizali sie do konca serialu i nie musieli sie przejmowac, ze G wyjdzie na koncu gorzej niz zwykle albo i nie.
Tak jak Lash napisala - moja Gabriela jes inna niz w serialu, daltego, ze nie jest SOBA. A wynika to z fabuly. Z checi opisania szalonego umyslu, tego co sie dzieje z pieknym kiedys psychicznie czlowiekiem, ktory utraci to swoje swiatlo, stanie sie ladna powierzchownie skorupa opetana zadza i czuciami, ktore wydaja mu sie tylko tym czym nie sa. Kiedy umysl spi, a budza sie potwory... W ff tradycyjnym, w ktorym bym nie eksperymetowala ani fabula nie mialaby wplywu na zmiane rysu postaci, trzymalabym sie kanonu Gabrieli 3 sezonu. No i wlasnie u ciebie nie ma powodu fabularnego i serialowego aby Gabriela zachowywala sie tak jak sie zachowuje. To jest tylko i wylacznie twoja chec. I nie powiem, niektore rzeczy wychodza ci ciekawie, czysto technicznie, jako opowiadanie i praca nad tesktem, ale no, to nie jest juz o Gabrieli. Nie jest tez o Xenie momentami. Ale pisz, pisz, moze po prostu bedzie to fajna historia, a ja postaram sie olac i nie zwraca zupelnie uwagi na skrzywienie postaci. Przeczytam sobie ten ff jako opowiadanie fantasy, w srodowisku slowianskim, z jakimis dwiema wojowniczkami, ktore nie sa moimi serialowymi bohaterkami i juz.
A co do niewiedzy serialowej - ogladanie jednym okiem i bez zaangazowania to tak wlasnie jkaby sie nie ogladalo w ogole, wiec na jedno wychodzi. Tez tak mialam. Obejrzalam sporo odcinkow, ale bez checi i zrozumienia, wiec jakbym ich nie widziala. Dopiero jak zaczelo mnie to interesowac, obejrzalam po kolei i z zapamietaniem. Ciaglosc fabuly i rysu postaci jest tutaj akurat bardzo wazny. Bo inaczej slabo wychodza tacy niby arcy wrogowie jak ta Medea, czy zachwyt Spartaninem.
Aha i jeszcze co do gabrieli - jak dla mnie to ty robisz z niej potwora, ktorego nie da sie lubic - no ale to ty jestes Gabystoweic i nie mnie bronic jej wizerunku. Ja jako Xenoweic powinnam sie raczje cieszyc, ze tkos tak szarga wizerunek irytujacej blondynki Smile

Naprwde, ona w twoim opowiadaniu jest raczej dla mnie dosc niezympatyczna i mam ja ochote walnac patelnia w leb. Ale jak powiedziels, opowiadanie, ktore wywoluje emocje, tazke negatywne, to juz cos, no to masz powod do dumy, bo ci sie udalo wywolac u mnie wstret do postaci, za ktora moze nie przepadam, ale uwazam za integralna czesc serialu i tandemu Xenowego.
Wiec pisz po swojemu, ciekawa jestem jak ci wyjdzie po prostu fabulranie.

R

R

Zico

R

ech... Nie masz pisac scenariusza, ale nie piszesz charakterologicznie o tych X i G z serialu. FF to fikcja fanowska fabularna z wykorzystaniem stworzonych przez kogos innego postaci. Jezeli piszesz ubera albo parodie, to ok, wykreca sie postaci do woli, robi bardzo rozne od tych z serialu, pisze co by bylo gdyby itp. To jest wtedy literacki eksperymetn. W momencie, kiedy nie, kiedy to jest jak najbardziej ff osadzony w realiach serialu, tyle tylko, ze realizujesz pomysl na ich przygode, ktorego nie wykorzystano w serialu - jakis mit, jakies postaci historyczne, ale siegasz do szeroko pojetej starozytnosci, to juz az taka dowolnosc jest nie do zaakceptowania przez wiekszosc fanow jak widzisz. No pewnie, ze sa para, a nie przyjaciolkami i spoko, ale tez nie sa w tym zwiazku kobietami tak reagujacymi na siebie jak napisales. Nie tak. Koniec serialu juz mial w malym palcu ich wzajemne relacje, bazujace takze i na tym, co by bylo jakby one jednak ze soba sypialy i te wzajemna wiez, glebsza niz przyjazn pokazywano. I w ramach niej wlasnie nie byloby na miejscu pokazanie pod koniec 5 czy 6s takiej klotni, z takimi pretensjami i o takie rzeczy jak ty zrobiles.
No, ale to moje zdanie wyjadacza serialowego Smile

Dla mnie ta Gabriela nie pasi. Nie podoba mi sie i jej nie lubie jako postaci. Nie jest dla mnie Gabirela serialowa, co nie zmienia faktu, ze ff bede czytala jako historie przez ciebie opowiadana. Ty tez nie musisz jej zmieniac, mozesz pisac ja tak jak czujesz, jak ci pasuje postac do twojego opowiadania, tyle tylko, ze dla mnie to nie bedzie juz przygoda X i G.

edit: chyba wszystko rozbija sie o to, ze zrobiles Gabriele az tak strasznie bezstroska, jezeli chodzi o jej podejscie do Xeny i innych kobiet. Ze za malo w niej naturalnego ciepla, jest jakas dla mnie oziebla psychicznie, straszna, jakby pusta. Te jej zrywy do zabijania bez powodu, chlanie, podrywanie bezczelne Alex...
To Alex wyglada jak Gabriela!